viernes, 15 de octubre de 2010

Mudanza

No, no, no...todo está lleno de edificios alrededor de la brizna de hierba.
La tierra enterrada bajo el asfalto, muerta, llena de cables y tubos como un enfermo terminal. El río podrido, convertido en playa (dice el alcalde) para poner a su ribera muchos chiringuitos y mucha marcha que produzca empleo.
Oh! verdes prados, ranas. No importa la vida, la humedad.
Sepultados bajo toneladas de papeles dicen euros.
El ruido infinito no sugiere olas del mar.
Nada- soledad- horas de metro-
Consuelate! siempre puedes pasar la tarde mirando los precios del televisor de plasma en caguefur.

viernes, 8 de octubre de 2010

!Adios!, quise decir


!Adios!, quixen dicir, pero o transatlántico trouxome terra adentro e aquí estou encallada, saudando a chegada do outono aínda que pareza outra cousa.

sábado, 2 de octubre de 2010

Hai que falar de Elías Portela, terceiro poeta mas importante en lingua islandesa



Devorada polos camións
Desexada polo sexo
das motocicletas
Non son mais ca unha estrada
Onde se imprimen os gatos.

....................................................................
Cando a menstruación abrasa a Enciclopedia Galega
ignoramo-la bioloxía das bibliotecas
e a incontinencia do noso sangue.

viernes, 17 de septiembre de 2010

A miña sombra


Todo o que queda de min entre as rochas, cun fondo de algas, como un dragón verde.

jueves, 9 de septiembre de 2010

domingo, 5 de septiembre de 2010

Zea mays


Zea mays. Magnoliopita. Liliopsida...!que más da!.
Un maizal es un maizal: un bosque de vida en el que apenas puedes entrar. Así que me colé en su verde panicoideo y allí !Oh cielos! pude ver aquel cabello que oculta a la mazorca, pude escuchar el rumor de la conversación con el cañaveral vecino y pude sentir el vértigo de algo que crece muy deprisa.
Aquí me quedo de momento.

domingo, 29 de agosto de 2010

No se puede ser berza...


Estaba yo tan a gusto por la mañana tomando el sol siendo una hoja de berza cuando de pronto...zas!...viene Rosario y me corta por el tallo con dos dedos, me vuelca encima un plato con raspas de pescado y me coloca sobre una piedra plana que hay en un rincón. Atufada con aquello grasiento encima me temí lo peor: los gatos acercándose cautelosos, sus bigotes, sus fauces...!socorroooo! grité. Pero nada, tres gatos comiéndose las raspas sobre mi por todos mis rincones, sus rasposas lenguas no dejaron de lamerme hasta que fuí una delgada, grasa y asquerosa hoja. Quien me iba a decir que terminaría el día ejerciendo de ecológico plato.
No quisiera asquearos con mi imagen, así que os pongo una del río a donde las viñas amigas me acercaron para lavarme

martes, 17 de agosto de 2010

El reloj de peras


En la huerta hay un reloj de peras. Las horas caen al suelo con frecuencia irregular y sonido de golpe seco: plof (una), plof-plof (dos).
El reloj solo da la una o las dos en espacios de tiempo caprichosos. Nunca se sabe cuando va a dar la hora.

Bajo el reloj hay una alfombra pringosa de horas espachurradas, visitada por alegres grupos de avispas y moscas verdes.

En mi metamorfosis hortícola me dio como reparo asumir el verde pera, no sea que me toque dar la campanada y me quede espachurrada y marrón en el suelo. Así que preferí observar su delicioso verde miel desde el hórreo.
Y mañana será otro día.

miércoles, 11 de agosto de 2010

Noche de San Lorenzo


La noche de las Perseidas me acerqué a abrazar al mandarino de la huerta pindonga en mi condición humana. Entre estrella fugaz y lágrima de San Lorenzo !!!zas!!! de pronto estoy colgada de una rama de mi árbol convertida en mandarina. No puede ser-le dije- hay que pedir permiso.
-Pues te voy a pedir que te cases conmigo- me espeta el tío, y entonces le pregunto yo muy chula: ¿y estás casado con todas las mandarinas? porque aquí somos un montón, vamos, más de 100.
-Pues por eso soy mandarín, los mandarinos tenemos harén-

Yo fastidiada miro desde donde estoy y me consuela un poco el paisaje que me toca desde mi sitio, pero pienso escaparme enseguida,
!que se habrá creído, yo una más...!

viernes, 6 de agosto de 2010

Desde la viña



Mientras caminaba por el Bouzón les vi. Ellos iban dentro de un coche dando frenadas y acelerones, haciendo mucho ruido motor, ajenos al mundo, la mirada perdida en los objetivos de satisfacción inmediata de sus apetencias. Uno me miró desde su pensamiento pequeñito y no me vio.

Al poco empezó a alzarse la columna de humo en el monte Sobareiro, cuatro focos simultaneos, 18 hectareas abrasadas, visto uno de los incediarios desde el barco de faena que regresaba...
.......................................................................
Quizá no fueron ellos, pero seguro que fue esa mirada. Se puede vivir mentalmente en un juego de rol, ajeno a las consecuencias reales de destrucción y muerte que generan sus reglas.

Hiroshima mon amour

.

domingo, 25 de julio de 2010

Calabaza, déjame pasar


En verano hay tanta luz, tanto bullicio, tanto barco inutil en la mar y tanto coche por los caminos de ida y vuelta que solo deseo esconderme entre la umbría, cobijada por la grandeza curcubita de esta planta reptadora. Aqui me voy a quedar un buen rato.

martes, 20 de julio de 2010

capitulo 2º


Transmutada en color verde puedo observar la vida desde el reino vegetal, encarnándome sucesivamente en trébol, judía verde, laurel, lechuga...La vida en la huerta es apretada, móvil e inmóvil, aunque todo tiene raíces.
Desde la hoja mas alta del manzano se ve todo. La aparente calma es solo la expresión del equilibrio entre lo que existe, incluidos los seres del reino animal que allí se cobijan y encuentran sustento.
Todo depende de todo y es verde.

lunes, 19 de julio de 2010

Capítulo 1º

Estoy en el salón de mi casa, anochece y vagamente empieza a desaparecer la pared de enfrente.
Por sorpresa, del otro lado no está el cuarto del vecino, sino un mandarino , repleto de hojas, rechoncho, con las mandarinas incipientes, pequeñas y verdes. Al lado un limonero, un poco mas despoblado, con limones que amarillean y cuelgan como las bolas del árbol de Navidad. Detrás de ambos revolotean los zarcillos de una viña recién sulfatada y mas allá la oscuridad, la noche, el silencio. Sigo sentada en el sofá contemplando y escuchando. El mandarino me da frondosa conversación, cae un limón como dando la hora, lo verde oscuro me acoge en su color húmedo, musgoso. Desaparezco como la pared, derretida en trébol y en fin, mi cometido en la huerta es servir de refugio a una luciérnaga.

martes, 13 de julio de 2010

Cantar de mio Cid, mediados del siglo XII


Ya se parte el buen Cid,
sin al rey besar la mano,
con trescientos caballeros,
todos eran hijosdalgo;
todos son hombres mancebos,
ninguno no habia cano.
Todos llevan lanza en puño
y el hierro acicalado,
y llevan sendas adargas,
con borlas de colorado;
mas no le faltó al buen Cid
por donde asentar su campo.

sábado, 10 de julio de 2010

vuvuzelas en do




Versión grave del asunto

.

jueves, 8 de julio de 2010

la épica contada por los modernos rapsodas

La pelota es roja.

Esa camiseta blanca y negra, esa mística no resiste a la técnica, al baile.

Iniesta centra un ladrillo, pero a Puyou le da igual.
Melena al viento y en el aire no se sabe si es felino en salto depredador.

Un impulso y un cabezazo violento en el que se empieza a romper el cascarón de un sueño.

Xavi se cosió los galones, muy ayudado por la movilidad deliciosa de Iniesta, jugó mas suelto pero le costó encontrar agujeros. Garantizó la posesión pero no dió con la velocidad ni la fórmula por donde arrugar a Alemania.

España insistió en su dominio, metió mayor determinación, mas ganas de alcanzar la final.

Pedro volvió a desplegar movilidad, Iniesta tiró de su repertorio cargado de ingenio, Xavi y Xabi, mas adelantados, añadieron al fin velocidad y daño a la circulación.

Y sobre la hora de juego, como casi siempre, esta vez sin remover el banquillo, España ya se encendió.

(José Miguelez, Ladislao Javier Moñino- rapsodas)

sábado, 3 de julio de 2010

Pinyin

Imagen de Chino-China.com Suô léi dá


.

jueves, 1 de julio de 2010

voar é bo

Ía tempo que o piollo lle daba voltas a iso de repetir a experiencia de subirse a un paxaro e voar con el. Xa a sabendas de como era iso podería pasearse polo prado e estar atento a non confundir a herba coa pluma.
E fíxoo! Foi e pronto encontrou unha ave lindísima e rubiulle polas plumas ata apreixarse ben, esta vez, entre as súas dúas ás para estar máis equilibrado e non perderse nada do que vise desde alí.
O paxaro voou alto e rápido entrando de súpeto na noite que aínda parecía tan lonxe desde o prado.
Embaixo víase nada, todo escuro, e ao cabo dun momento apercibiuse unha pedra grande e con moita luz que lle saía de dentro e con formas que parecían picos e coroas.
O paxaro baixou un pouco e entón o piollo escoitou un son ao lonxe: porrou-porrou - tan -tan-ton-porrou - ton-borroporrou-ton tan - …
O paxaro volveu o cabeza e graznou:
! Saúde Berenguelaaaaaaaaaaaaa!
E a rocha contestou de lonxe: ton-ton-ton-ton - e así ata 13 badaladas que parecían.

A ave tomou terra e foi entón cando o piollo se decatou de que ían alí máis piollos como el, un grupo deles moi indignados, todos cunha cinta vermella e chifres e berrando algo como que se confundiran de paxaro e volta que hai que berregar algo de Sudáfrica e a soprar polos chifres.

Pero o paxaro non se inmutóu, deixounos alí a todos sen enterarse sequera de que nos apearamos e foise a parolar coa súa amiga Berenguela voando ao seu arredor e dándolle pasadas de moi preto. O piollo ollaba asombrado desde embaixo a inmensa pedra lucente coa cousa Berenguela arriba de todo e o paxaro e outros máis voando ao seu arredor co peito e as ás iluminados por aquela luz branca e brillante. Tal parecía a escena dun baile de gala.
(Adicado á miña filla).

domingo, 27 de junio de 2010

ahoramismo

ahoramismo son las diez y media de la noche y aún es de día...
...y yo sí escucho.

martes, 22 de junio de 2010

Abanico con experiencia


Ahora que llegó el verano conviene sacar el abanico. Este es uno muy mayor que ha abanicado los rostros de varias generaciones de señoras. Su compostura hace al aire moverse con parsimonia, rozando levemente el cutis y refrigerándolo. El aire se lleva bien con este delicado objeto hecho de nacar, hueso, seda y diminutas lentejuelas.
(Nada que ver con la brutalidad actual del aire acondicionado).

sábado, 19 de junio de 2010

XIX




Clic, doble clic, clic
favoritos, mis imágenes
mis cosas.
El mundo en un cajón
enchufado a la pared.
La primavera
sujeta con una chincheta
en la corchera.
La puerta cerrada,
nadie llama.

Ahora vete,
no puedo soportar tu olor,
no me gusta verte comer
ni oír tu voz que me distrae.
Cuando estés lejos
te amaré mejor
por
Internet

.

domingo, 13 de junio de 2010

Mejunje en el alféizar de la ventana


Interpretando Ad líbitum:
  • perfume caro a punto de suicidarse
  • toca lavar visillos
  • aroma de lilas coqueteando con la acacia robinia
  • Julieta esperando a Leonardo DiCaprio
  • anuncio cutre en tiempo de crisis
  • (podéis continuar interpretando)

miércoles, 9 de junio de 2010

Espíritu Santo


dios está pensando seriamente sobre la posibilidad de cambiar la imagen del espíritu santo.
La paloma está anticuada y tiene el inconveniente de los últimos escándalos sobre su crueldad con los congéneres.
La urraca es una alternativa elegante. Cuando vuela sus alas parecen abanicos en blanco y negro, es inteligente y astuta. Solo es un poco ladrona pero eso hoy en día ya es legal y hasta está bien visto. Si, definitivamente dios cambiará a urraca la iconografía del espiritu santo.

lunes, 7 de junio de 2010

DIE MEISTERSINGER - Der Lindenbaum "Am Brunnen vor dem Tore"






Estaba yo cavilando sobre qué registro de mi cerebro se encendería al aspirar el aroma de la flor del tilo bajo el que estaba sentada y como podría prenderlo ahora mismo aquí, que no puedo. Entonces busqué como evocarlo y apareció un coro de hombres tarareando el lied “el tilo” de Schubert en otro registro igualmente placentero pero claro, no huele. Ensimismada empecé a tomar despacito las cerezas de junio recién lavadas y en aquel trance de placeres primaverales,
de pronto……………….Riiiiiiiing! Interrumpió el teléfono.
Otra vez la “linea caliente de Vodafone”: -buenas tardes señora, le habla Orlando José, ¿querría usted cambiar de compañía?- Y se me apagó el cerebro todo no sin antes proferirle al pobre Orlando José todo tipo de improperios nada adecuados a la señora que soy.
Puto mundo. Tuve que cantarme los 35 primeros segundos de la 4ª de Brahms para volver al sitio. Uff!

viernes, 4 de junio de 2010

dios tiene calor


"existe algo mayor que lo cual nada puede pensarse":
la imaginación, (lo siento Anselmo)
.

lunes, 31 de mayo de 2010

Primavera junto al rio


Primavera de verdad o de mentira.
Colores siendo y no siendo.
Corazones trepidando
.

sábado, 29 de mayo de 2010

Derivados del Euro

  • eurovisión
  • eurótico
  • euroñazo
  • európtero
  • eurónico
  • eurología
  • eurolazo
  • eurolito
  • eurocon
  • euronazi
  • euróstico
  • euronista
  • eurror
  • euróculo
  • eurrollado
  • eu
  • oú?

miércoles, 26 de mayo de 2010

Suicidio sin querer

Sola en la playa de noche.

Líneas onduladas de luz en el agua caminando
hacia las farolas del muelle.
Chiringuito sobre la roca al trasluz
como una cueva alargada.
Casas.

Casa grande que se mueve y pasa
lentamente.
Olas empujando furiosas
queriendo tomar mis pies
como aperitivo.
Banquete de mi cuerpo flotando
en la gran sopa.

domingo, 23 de mayo de 2010

Con ayuda del diccionario

.
Andaba o piollo polo prado e se encaramó a unha herba descansadora e de súpeto a herba se despegó do solo e empezó a voar. !Socorro! -dixo o piollo- e pronto decatouse de que a herba non era tal senón pluma, e pluma de ave que arrincaba a voar cara ao ceo. O piollo apreíxose á pluma con todas súas as patas e as huntó de seu saliba pegamentosa para non caer.


O pajaro enorme e plateado subía e subía e xiraba a dereita e esquerda cun decidido empeño en voar. O piollo non podia senón sentir aquela vertixe e apreixase ben ás plumas. O pánico iluminó as súas antenas e tivo unha percepcion lúcida da situación: viaxaba nunhas coordenadas espazo/tempo pero o tempo non era tal, era unha coordenada inexistente- !!!o tempo non existe!!!- chegou a entender o piollo aterrecido.

Naquel voo sobre as nubes soubo que só hai presente fugaz (atrapao xa.com) e que todo o que existe neste mundo redondo existe a un tempo: o día, a noite, a madrugada, o atardecer, a chuvia, a neve, a calor, a primavera, o inverno, as cereixas e as uvas. Nace a vida e morre a un tempo, e a un tempo xorde o amor e a dor, a loita e a quietud.
……………………………………………….....................................................................................

Naquel estado de éxtase e pánico veulle a su curta memoria a música de Henry Mancini que ella tocou onte á noite ao piano mentres a lúa celebraba os dous goles de Milito reflectindose nas ondas do mar de Vigo y ao mesmo tempo un tomaba o seu baño encarrancho na piscina. Toda a escena mecida polo titilar das copas de viño que venia da cociña.

Noite fugaz, irrepetible.

(O piollo e o seu paxaro aterraron con normalidade á hora exacta do tempo inexistente)

.

viernes, 21 de mayo de 2010

PUBLICIDAD

SE VENDE:

El saber genuino y primitivo
y de regalo la intuición y el instinto
en un solo pack.

Llévese dos y pague tres
en cómodos plazos mensuales.

Si al final no está satisfecho consigo mismo
le devolvemos el dinero

.

sábado, 15 de mayo de 2010

Visión fugitiva IX

!Que naufragio!
Todo por el sofá: los libros, las pelotas,
el dedo gordo del pie derecho...
Con los restos se puede hacer
una paella.
Paella ritual,
conjuro tranquilizador que ahuyenta
los malos espíritus:
el amor,
la compañía,
la continuidad pese a todo.
!Al fin solo!
Náufrago amarrado al frigorífico.
Salvado por el arroz.

.

domingo, 9 de mayo de 2010

Visión fugitiva - VII

Ya nada es amarillo
ni huele a jazmines nada.

Ya no está dormido en la penumbra
ni en la siesta,
ya no se sube a la roca y me contesta.

Ya no gira la tierra
ni huele a jazmines
ni es amarillo

ni nada

.

domingo, 2 de mayo de 2010

La conjetura de Poincaré

Puede que él padezca el síndrome de Asperger, dicen, o una variedad de autismo, porque parece ser que no le interesa el éxito, la fama ni el dinero. El que resolvió de manera simple el enigma del milenio ha desaparecido del mundanal ruido.
Parece que prefiere recoger champiñones por el campo a recoger honores en el Campus. ¿Y si lo que ha resuelto es el enigma de como vivir?
Me apunto a pasar los días dibujando ese triángulo bajo el horreo.

sábado, 1 de mayo de 2010

Corazones o rochas como rotos como seismo

Cando nas capas profundas se acumulan tensións seguidas por deformacións cada vez máis intensas prodúcese unha fractura cun gran desprazamento. Con estes movementos acádanse novas posicións de equilibrio á espera de que se produza o seismo, cando a deformación do solo sobrepase o límite de deformación mecánica das rochas.
(Pierre Kohler)

miércoles, 21 de abril de 2010

Texto censurado saltándose la censura.


Agora que se van os fríos e chega a astenia primaveral vou correndo a darme un chute de farmacia. A ver? isto está ben: selenio, vitamina A e B…Non sexa que as margaridas nos prados, o arrolo das pombas e o calorcito do sol predispoñan o meu sistema nervioso a namorarme outra vez. Aos meus anos iso non me convén en absoluto, outra vez o corazón taca-tác-taca-tác bourando en e que se chama ou non chama, se vén ou non vén, e a tinguirse as canas e a ver onde agocho as muletas... Uy! Que non, nin falar.
No caso de que a farmacopea non funcione non teño mas que acordarme dos anos de cárcere e compararos con esta liberdade total en onde só eu son miña e feliz.

domingo, 11 de abril de 2010

Reglas epigenéticas.


Dice Jean Pierre Changeux de las craciones artísticas que las invariantes epigenéticas como resultado dinámico de redes neuronales formadas por selección sináptica son:

- Mímesis

- Armonía

-Parsimonia

-Novedad

-Tranquilidad.
(y yo dándole a las teclas)
.

sábado, 10 de abril de 2010

156

En la gran claridad del día, el sosiego de los ruidos es tambien de oro. Hay suavidad en lo que sucede. Si me dijesen que había guerra, yo diría que no había guerra. En un día así, nada puede haber que pese sobre el no haber más que suavidad.
-Bernardo Soares- 1931?-

(Como me gustaría saber leer esto en portugués)

miércoles, 7 de abril de 2010

Semana Santa 2010


Jueves 1: una paloma estuvo en el balcón todo el rato que duró el desayuno.
Viernes 2: no había pan.
Sábado 3: el mercado apenas, pero encontré una patella en la arena.
Domingo 4: de Gloria
Lunes 5: de novillos para aprovechar.
Martes 6: cruzando la estepa como una sardina solitaria.

domingo, 28 de marzo de 2010

163

Los clasificadores de cosas, son aquellos hombres de ciencia cuya ciencia consiste sólo en clasificar, ignoran, en general, que lo clasificable es infinito y por lo tanto no se puede clasificar. Pero en lo que consiste mi pasmo es en que ignoren la existencia de clasificables desconocidos, cosas del alma y de la conciencia que se encuentran en los intersticios del conocimiento.
Tal vez porque yo piense demasiado o sueñe demasiado, lo cierto es que no distingo entre la realidad que existe y el sueño, que es la realidad que no existe. Y así intercalo en mis meditaciones del cielo y de la tierra cosas que no brillan de sol ni se pisan con pies-maravillas fluidas de la imaginación.
BernardoSoares, 27-7-1932

sábado, 27 de marzo de 2010

alcachofas

http://http://ximo.wordpress.com/2010/03/25/magdalena-kozena-canta-sieben-fruhe-lieder-dalban-berg/

El macarrónico alemán de Rilke musicado por Berg y cantado por Magdalena. (Intríngulis)

martes, 23 de marzo de 2010

XIII- (canciones tempranas)

!Cielos! las alcachofas...
han tardado en quemarse
quince sonetos a Orfeo (danzad la naranja).
Quizá deba planchar ahora, escuchando mientras tanto:
Dar warder Tag der weiben Chrysanthemen,
mir bangte fas vor seiner Pracht...
Ay!! tenia tanto miedo
y tu viniste con tanto cariño
Du kamst, und leis wie cine
Märchenweise erklang die Nacht.
¿Pero como se dice: fa-mi-si-la con dos bemoles?
No se...acaso sospecharán en el supermercado,
al comprar mas alcachofas,que la culpa de todo era de Rainer,
o que Alban y él...???
shhhh....stille.

lunes, 22 de marzo de 2010

VII

Las estrellas.
En el cielo las estrellas
de noche.
Sola en el prado de noche.

Las estrellas, la oscuridad,
(no tengo miedo).

Las estrellas, ellas que utilizan como fuente
de energia el hidrógeno.

Pegadas en el techo de tu habitación.

sábado, 20 de marzo de 2010

Ella-ahoramismo

Ella, la auténtica. Mi mejor amiga de otra raza, la que suspira a mi lado en el sofá mientras estudio. La que me lleva de paseo por el monte o por donde quiere pues, no se como ha conseguido domarme...Cosita es mi dueña.

martes, 16 de marzo de 2010

O choupo ( 1950- poesía de José Ibáñez)

I

Á beira do río hai un choupo vello,
que se mira na iagua coma en nidio espello.
Na follaxe vizosa cobéxanse niños,
berces bamboneantes de paxariños,
e ó pé do seu tronco xuráronse amores
que tamén foron berce, cecais de dores.

Seu esprito forte perante a invernía
venceu sempre á morte e a malenconía,
e baixo súas ponlas á soma das follas,
buligan inquedas petís picafollas,
e apousa o estudante e os nenos da escola
que ó redor revoan o mesmo que andolas.

!Ouh choupo impasibel, choupo sempre ergueito,
!Ouh rei da campía, de paxaros leito,
a tua imaxe trema na tona da iágoa,
ne que pinga a pinga vertes unha bagoa,
porque tamén choras ó compás do tempo,
e da Natureza que ó fin é teu tempro.

II

O mestre da brisa, o pai da campía
xa non ten sorriso nin malenconía,
e de merguranzas encheuse a paisaxe
morrendo a gabanza da súa ramaxe,
porque o vello choupo caeu alombado
cun laído rouco, cun canto ó machado.
E a cortiza foise polo río abaixo,
namentres tristeiro e cabizbajo
agarda a que raxen as súas entranas,
viaxeiras cecais de terras eistranas.
Dispois na paixase na campía crara,
vexo seu esprito, maxino súa ialma.
E no isolamento das miñas saudades,
lembro o choupo vello e súa afinidade
ca vida y ca morte, ca soma e ca luz,
e penso que ó lombo leva a mesma crus,
a mesma acedume, a mesma morriña,
porque a súa elexía é tamén a miña.
José Ibáñez (abril 1950)

lunes, 15 de marzo de 2010

Epitafio

Volví a visitar a mi arbol caido, y allí estaba, imponente. La tierra agarrada a sus raices todavia le alimenta. Pude acariciar su copa allí tumbado ya que en pie solo fué asequible a la lluvia, los pájaros, la brisa.
Me acordé de ese otro arbol caido hace poco, llamado Delibes. Me pregunto por qué aquel recibe tantos honores y sale en los periódicos y en cambio este mio, que nos ha dado su frescor, su sombra, su oxígeno, que dió cobijo a tantas aves e insectos, que supo crecer y expandirse...!que mala racha de viento le tumbó cuando estaba en plenitud!. Y nada, ni un telediario, ni un funeral, ni nada.
Arbol, sirva esto de epitafio.

martes, 9 de marzo de 2010

El agua

El agua transforma los paisajes. Esta pequeña charca, breve, ocasional, refleja un pedacito de mundo como si fuera una coqueta que se mira al espejo antes de salir.

domingo, 7 de marzo de 2010

miércoles, 3 de marzo de 2010

Nostalgia


La ciudad atraviesa y encarcela los espacios con la dureza del hierro.
Al anochecer los pájaros cantan con desesperación sobre las ramas de los pocos árboles que quedan y hoy, oscurecido ya, un hombre de color indefinido, solo, agarrado a la barandilla del río pestilente, lanzaba su canto a plena voz, para nadie, en tonos extrangeros, con palabras extrangeras.
Y me entró una nostalgia de antílopes y leones en libertad, de baobabs infinitos, de cielos sin encarcelar.
Quizá logremos, a fuerza de ir contra natura, que todo vuelva a ser como estaba.

martes, 2 de marzo de 2010

Poesía sin normativizar


Castaños, piornos, xestas, silveiros,

toxos, carballos, nogueiras e fentos,

a no chan arumes baixo os piñeiros

deitados na carriza que e o seu leito.

Frores marelas, brancas e vermellas,

azul como os ceos e doutros coores.

Chuchando nas corolas as abellas,

no río rechouchiando os reiseñores.


As campaíñas roxas e margaridas

espalladas no chan, a gran furesta,

frescor de orballo na amanescida,

os espadaneiros ergueita a testa

as avelaíñas zigzagueando

cos xílgaros voando cara ós niños

e os años a as avenzas pasturando

e nos valados os caraveliños.

sábado, 27 de febrero de 2010

Hablo con el silencio y no me contesta,
oteo el horizonte inquiriendo vida, cierro los ojos y la mente
no respeta el inmenso dolor de una profunda herida.

En los pliegues del alma se oculta el secreto que delata
el rumor de una voz perdida en el piélago ingente que, en constante reto,
se extiende en lo ignoto de cada amanecida.


José Ibáñez Fernández (1900-1967)
Monforte de Lemos

viernes, 26 de febrero de 2010


Seguimos en el sofá viendo la tele pero esta vez como ventana a un mundo imaginado por otros.