Con ayuda del diccionario

.
Andaba o piollo polo prado e se encaramó a unha herba descansadora e de súpeto a herba se despegó do solo e empezó a voar. !Socorro! -dixo o piollo- e pronto decatouse de que a herba non era tal senón pluma, e pluma de ave que arrincaba a voar cara ao ceo. O piollo apreíxose á pluma con todas súas as patas e as huntó de seu saliba pegamentosa para non caer.

O pajaro enorme e plateado subía e subía e xiraba a dereita e esquerda cun decidido empeño en voar. O piollo non podia senón sentir aquela vertixe e apreixase ben ás plumas. O pánico iluminó as súas antenas e tivo unha percepcion lúcida da situación: viaxaba nunhas coordenadas espazo/tempo pero o tempo non era tal, era unha coordenada inexistente- !!!o tempo non existe!!!- chegou a entender o piollo aterrecido.

Naquel voo sobre as nubes soubo que só hai presente fugaz (atrapao xa.com) e que todo o que existe neste mundo redondo existe a un tempo: o día, a noite, a madrugada, o atardecer, a chuvia, a neve, a calor, a primavera, o inverno, as cereixas e as uvas. Nace a vida e morre a un tempo, e a un tempo xorde o amor e a dor, a loita e a quietud.
……………………………………………….....................................................................................

Naquel estado de éxtase e pánico veulle a su curta memoria a música de Henry Mancini que ella tocou onte á noite ao piano mentres a lúa celebraba os dous goles de Milito reflectindose nas ondas do mar de Vigo y ao mesmo tempo un tomaba o seu baño encarrancho na piscina. Toda a escena mecida polo titilar das copas de viño que venia da cociña.

Noite fugaz, irrepetible.

(O piollo e o seu paxaro aterraron con normalidade á hora exacta do tempo inexistente)

.