O choupo ( 1950- poesía de José Ibáñez)

I

Á beira do río hai un choupo vello,
que se mira na iagua coma en nidio espello.
Na follaxe vizosa cobéxanse niños,
berces bamboneantes de paxariños,
e ó pé do seu tronco xuráronse amores
que tamén foron berce, cecais de dores.

Seu esprito forte perante a invernía
venceu sempre á morte e a malenconía,
e baixo súas ponlas á soma das follas,
buligan inquedas petís picafollas,
e apousa o estudante e os nenos da escola
que ó redor revoan o mesmo que andolas.

!Ouh choupo impasibel, choupo sempre ergueito,
!Ouh rei da campía, de paxaros leito,
a tua imaxe trema na tona da iágoa,
ne que pinga a pinga vertes unha bagoa,
porque tamén choras ó compás do tempo,
e da Natureza que ó fin é teu tempro.

II

O mestre da brisa, o pai da campía

xa non ten sorriso nin malenconía,

e de merguranzas encheuse a paisaxe

morrendo a gabanza da súa ramaxe,

porque o vello choupo caeu alombado

cun laído rouco, cun canto ó machado.

E a cortiza foise polo río abaixo,

namentres tristeiro e cabizbajo

agarda a que raxen as súas entranas,

viaxeiras cecais de terras eistranas.

Dispois na paixase na campía crara,

vexo seu esprito, maxino súa ialma.

E no isolamento das miñas saudades,

lembro o choupo vello e súa afinidade

ca vida y ca morte, ca soma e ca luz,

e penso que ó lombo leva a mesma crus,

a mesma acedume, a mesma morriña,

porque a súa elexía é tamén a miña.

José Ibáñez (abril 1950)