domingo, 28 de marzo de 2010

163

Los clasificadores de cosas, son aquellos hombres de ciencia cuya ciencia consiste sólo en clasificar, ignoran, en general, que lo clasificable es infinito y por lo tanto no se puede clasificar. Pero en lo que consiste mi pasmo es en que ignoren la existencia de clasificables desconocidos, cosas del alma y de la conciencia que se encuentran en los intersticios del conocimiento.
Tal vez porque yo piense demasiado o sueñe demasiado, lo cierto es que no distingo entre la realidad que existe y el sueño, que es la realidad que no existe. Y así intercalo en mis meditaciones del cielo y de la tierra cosas que no brillan de sol ni se pisan con pies-maravillas fluidas de la imaginación.
BernardoSoares, 27-7-1932

sábado, 27 de marzo de 2010

alcachofas

http://http://ximo.wordpress.com/2010/03/25/magdalena-kozena-canta-sieben-fruhe-lieder-dalban-berg/

El macarrónico alemán de Rilke musicado por Berg y cantado por Magdalena. (Intríngulis)

martes, 23 de marzo de 2010

XIII- (canciones tempranas)

!Cielos! las alcachofas...
han tardado en quemarse
quince sonetos a Orfeo (danzad la naranja).
Quizá deba planchar ahora, escuchando mientras tanto:
Dar warder Tag der weiben Chrysanthemen,
mir bangte fas vor seiner Pracht...
Ay!! tenia tanto miedo
y tu viniste con tanto cariño
Du kamst, und leis wie cine
Märchenweise erklang die Nacht.
¿Pero como se dice: fa-mi-si-la con dos bemoles?
No se...acaso sospecharán en el supermercado,
al comprar mas alcachofas,que la culpa de todo era de Rainer,
o que Alban y él...???
shhhh....stille.

lunes, 22 de marzo de 2010

VII

Las estrellas.
En el cielo las estrellas
de noche.
Sola en el prado de noche.

Las estrellas, la oscuridad,
(no tengo miedo).

Las estrellas, ellas que utilizan como fuente
de energia el hidrógeno.

Pegadas en el techo de tu habitación.

sábado, 20 de marzo de 2010

Ella-ahoramismo

Ella, la auténtica. Mi mejor amiga de otra raza, la que suspira a mi lado en el sofá mientras estudio. La que me lleva de paseo por el monte o por donde quiere pues, no se como ha conseguido domarme...Cosita es mi dueña.

martes, 16 de marzo de 2010

O choupo ( 1950- poesía de José Ibáñez)

I

Á beira do río hai un choupo vello,
que se mira na iagua coma en nidio espello.
Na follaxe vizosa cobéxanse niños,
berces bamboneantes de paxariños,
e ó pé do seu tronco xuráronse amores
que tamén foron berce, cecais de dores.

Seu esprito forte perante a invernía
venceu sempre á morte e a malenconía,
e baixo súas ponlas á soma das follas,
buligan inquedas petís picafollas,
e apousa o estudante e os nenos da escola
que ó redor revoan o mesmo que andolas.

!Ouh choupo impasibel, choupo sempre ergueito,
!Ouh rei da campía, de paxaros leito,
a tua imaxe trema na tona da iágoa,
ne que pinga a pinga vertes unha bagoa,
porque tamén choras ó compás do tempo,
e da Natureza que ó fin é teu tempro.

II

O mestre da brisa, o pai da campía
xa non ten sorriso nin malenconía,
e de merguranzas encheuse a paisaxe
morrendo a gabanza da súa ramaxe,
porque o vello choupo caeu alombado
cun laído rouco, cun canto ó machado.
E a cortiza foise polo río abaixo,
namentres tristeiro e cabizbajo
agarda a que raxen as súas entranas,
viaxeiras cecais de terras eistranas.
Dispois na paixase na campía crara,
vexo seu esprito, maxino súa ialma.
E no isolamento das miñas saudades,
lembro o choupo vello e súa afinidade
ca vida y ca morte, ca soma e ca luz,
e penso que ó lombo leva a mesma crus,
a mesma acedume, a mesma morriña,
porque a súa elexía é tamén a miña.
José Ibáñez (abril 1950)

lunes, 15 de marzo de 2010

Epitafio

Volví a visitar a mi arbol caido, y allí estaba, imponente. La tierra agarrada a sus raices todavia le alimenta. Pude acariciar su copa allí tumbado ya que en pie solo fué asequible a la lluvia, los pájaros, la brisa.
Me acordé de ese otro arbol caido hace poco, llamado Delibes. Me pregunto por qué aquel recibe tantos honores y sale en los periódicos y en cambio este mio, que nos ha dado su frescor, su sombra, su oxígeno, que dió cobijo a tantas aves e insectos, que supo crecer y expandirse...!que mala racha de viento le tumbó cuando estaba en plenitud!. Y nada, ni un telediario, ni un funeral, ni nada.
Arbol, sirva esto de epitafio.

martes, 9 de marzo de 2010

El agua

El agua transforma los paisajes. Esta pequeña charca, breve, ocasional, refleja un pedacito de mundo como si fuera una coqueta que se mira al espejo antes de salir.

domingo, 7 de marzo de 2010

miércoles, 3 de marzo de 2010

Nostalgia


La ciudad atraviesa y encarcela los espacios con la dureza del hierro.
Al anochecer los pájaros cantan con desesperación sobre las ramas de los pocos árboles que quedan y hoy, oscurecido ya, un hombre de color indefinido, solo, agarrado a la barandilla del río pestilente, lanzaba su canto a plena voz, para nadie, en tonos extrangeros, con palabras extrangeras.
Y me entró una nostalgia de antílopes y leones en libertad, de baobabs infinitos, de cielos sin encarcelar.
Quizá logremos, a fuerza de ir contra natura, que todo vuelva a ser como estaba.

martes, 2 de marzo de 2010

Poesía sin normativizar


Castaños, piornos, xestas, silveiros,

toxos, carballos, nogueiras e fentos,

a no chan arumes baixo os piñeiros

deitados na carriza que e o seu leito.

Frores marelas, brancas e vermellas,

azul como os ceos e doutros coores.

Chuchando nas corolas as abellas,

no río rechouchiando os reiseñores.


As campaíñas roxas e margaridas

espalladas no chan, a gran furesta,

frescor de orballo na amanescida,

os espadaneiros ergueita a testa

as avelaíñas zigzagueando

cos xílgaros voando cara ós niños

e os años a as avenzas pasturando

e nos valados os caraveliños.